သူစိမ္းတစ္ေယာက္(အပိုင္း ၁)

သူစိမ္းတစ္ေယာက္(အပိုင္း ၁)

          ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာ ၃၁ ရက္ေန႔၊ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစ အခိ်န္မွာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ Woodend ရြာ ကို ေရာက္ လာခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ည အတြက္ တည္းခိုစရာ ေနရာ ကို ရွာေဖြလို႔ေပါ့။ အတန္ျကာရွာေဖြျပီးေနာက္ အိမ္ တစ္အိမ္ေရွ့ မွာ ေျခစံု ရပ္ကာ တံခါး ေခါက္လိုက္သည္။ ခပ္၀၀အမ်ိဳးသမီးျကီးတစ္ေယာက္ထြက္လာျပီး သူ႔အား တံခါး ဖြင့္ေပးသည္။

          “မဂႍလာညေနခင္းပါ၊ အန္တီ၊ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္လင့္ေနပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးျပဳျပီး တစ္ခုေလာက္ ကူညီပါလားခင္ဗ်ာ။ ဒီရြာမွာ တည္းခိုစရာ တည္းခိုခန္းမ်ားရွိရင္ လမ္းညႊန္ေပးပါ လား ခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီညေတာ့ ဒီရြာမွာပဲ ေနခ်င္လို႔ပါ ခင္ဗ်ာ။”

“တည္းခိုခန္း၊ ဟုတ္လား၊ ဟား…ဟား..ဟား…ဟား၊ ငါ့တူရယ္ အန္တီျကီးတို႔ရဲ့ Woodend ရြာ မွာ ဘာတည္းခိုခန္းမွ မရွိပါဘူး။ ေျပာရတာေတာ့ အားနာပါတယ္ကြယ္။”  ဆိုျပီး သူစိမ္း ရဲ့ အေမးကို သေဘာက် စြာ ရယ္ေမာ ေလ သည္။

“အင္း၊ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒုကၡ ပါပဲ အန္တီရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္က ဒီ ရြာခံ မဟုတ္ပါဘူး။ မနက္ျဖန္ က်ရင္ လည္း ရြာကို ေလ႔လာခ်င္ေတာ့ ….” ၊ ဟင္း…. ဆိုတဲ့ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခုကို သာ ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

သူစိမ္းရဲ့ စကားေျပာဟန္က အလြန္ယဥ္ေက်းတယ္။ အရပ္ ျမင့္ျမင့္၊ ဆံပင္နက္နက္၊ မ်က္လံဳးစိမ္းနဲ႔ ၊ ပံုစံ ကေတာ့ တကယ္ ခန္႔ ခန္႔ ညားညားပါ ပဲ။

အေတာ္ အတန္ စဥ္းစားျပီး ခပ္၀၀ အမ်ိဳးသမီးျကီးက “Mrs. Harrison က မင္းကို ကူညီ ႏိုင္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။ သူမမွာ အခန္းရွိတယ္။ မင္း သူ႔ ဆီမွာေနလို႔ ရေလာက္တယ္။ ခဏေလး ေမာင္ရင္ အန္တီ ကုတ္ အကီ် ၀တ္ျပီး သူ႔ ဆီ မင္းကို လိုက္ပို႔မယ္ ” လို႔ အျကံေပးလိုက္သည္။

အမ်ိဳးသမီးျကီးက ထိုသူကို Mrs. Harrison ရဲ့ အိမ္ ကို လိုက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ Mrs. Harrsion ကလည္း ေနခြင့္ေပးတာေျကာင့္ ထိုသူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားတယ္။ ေအာက္တိုဘာလရဲ့ ေနာက္ဆံုးညေလ။ အရမ္းလည္းေအးတာေပါ့။

ေနာက္တစ္ေန႔ က ေတာ့ တနဂႍေႏြေန႔ေလ။ သူစိမ္းကေတာ့ ရြာကို ပတ္ ျကည့္တယ္။ သူက ရြာရဲ့ သမိုင္းေျကာင္းကို ေတာ္ေတာ္သေဘာ က်သြားတယ္။ စိတ္လညး္ ၀င္စားတယ္။ ရြာခံတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ ေတြ႔ ဆံုျပီးမိတ္ဖြဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထူးျခားတာက အဲဒီ ည မွာ တျခား ရြာခံ ေတြနဲ႔ အတူ သူ church ကို ေတာ့ မသြားဘူး။ ရြာခံေတြ Church ေက်ာင္းက ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူစိမ္း ကမရွိေတာ့ ဘူး။ ရြာသားေတြ အားလံုးကေတာ့ သူ႔ ကို ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်ျကတယ္။ အမိ်ဳးသမီးေလးေတြကလည္း သူ႔ကို ေတာ္ေတာ္ ခန္႔ျပီးတည္ျကည္တဲ့ လူတစ္ေယာက္လို႔ မွတ္ယူျကတာေပါ့။

ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္ျကာတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီဇင္ဘာလရဲ့ ပထမ ဆံုး တနဂႍေႏြေန႔ေလ။ ရြာသားေတြကလည္း Church ေက်ာင္းထဲက ထြက္လာခါစ။ အလြန္ေအးျပီး ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ အခိ်န္ေပါ့။

“မဂႍလာပါ ခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ အခုပဲေရာက္တာပါ။” လို႔ မြန္ရည္ တဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ႏွဳတ္ဆက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ ေနာက္စကားတစ္ခြန္းက ရြာခံေတြကို အံ့အားသင့္ေစခဲ့တယ္။

“ကြ်န္ေတာ္ ဒီရြာမွာ အိမ္တစ္လံုး ေလာက္၀ယ္ခ်င္လို႔ ရွာေနတာပါ။ ကူညီျကပါဦးခင္ဗ်ာ။ ”

          “ဒီရြာမွာ၊ ဘာလို႔ ဒီရြာမွာ ၀ယ္မွာလဲ။ ဘာ စီးပြားေရးမွ ဒီရြာမွာ မျဖစ္ထြန္းဘူးေနာ္။ လူငယ္ေတြေတာင္ ဒီရြာ ကို စြန္႔ ခြာသြားျကျပီး၊ ဒီနဲ႔ အနီး ဆံဳး Lidney ဆိုတဲ့ ျမိဳ႔မွာ အလုပ္ရွာျကတာ” ဆိုျပီး ရြာခံ တစ္ေယာက္က ရွင္းျပတယ္။

          “ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ အလုပ္ လုပ္ရမွာပါ။ Lidney မွာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့။” လို႔ လူစိမ္းက ရြာခံေတြကို ေျပာတယ္။

          အဲဒီေနာက္ ရြာခံတစ္ေယာက္က အဘိုးအို Mr. Smith ရဲ့ အိမ္ ကို လိုက္ျပတယ္။ Mr. Smith ဆံုးပါးသြားခဲ့တာ ေႏြရာသီ ထဲ က ပဲ။ အိမ္တစ္ခု လံုးက လူမေနပါဘူး။ ေရာင္းဖို႔ အတြက္ ပဲေလ။ လမ္းမျကီးနဲ႔ Church သြားရာလမ္း ရဲ့ေထာင့္မွာ ရွိတာေပါ့။ ရြာခံက “ကြ်န္ေတာ္ ေရာင္းမဲ့ ကိစၥ ကိုမနက္ျဖန္က်ရင္ ေမးေပးထားမယ္။ ”

’’ကြ်န္ေတာ္ကံေကာင္းမွာပါ။ ေနာက္မွေတြ႔မယ္ေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္။” ဆိုျပီး လူစိမ္းက ႏွဳတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားေလ သည္။ ရြာခံေတြက သူ ထြက္ခြာသြားတာကို အတန္ ျကာေငးျကည္႔ ျပီး က်န္ခဲ့ျကသည္။ သူတို႔ ထို သူစိမ္း ရဲ့ ကားကို လည္း ျမင္ လိုက္သည္။ ခပ္ျကီးျကီး ဇိမ္ခံ ကားမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူ႔ ျကည့္ရတာ ခ်မ္းသာပဳံ ေပါက္သည္။

ရက္ အနည္းငယ္ျကာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ Mr.Smith ရဲ့ အိမ္ ကို ေရာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ဒီဇင္ဘာလလယ္ေလာက္မွာ အဲဒီ လူစိမ္း က သူ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ အိမ္ေျပာင္းလာသည္။ ျကိုးျကိုးစားစား အိမ္ ကို ျပင္ဆင္သည္။ ေခါင္မိုးကို ျပန္ လဲတပ္သည္။ကြဲေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္မွန္ကို လည္း တပ္သည္။ေဆးသုတ္သည္။ အခန္း အလွဆင္သည္။တစ္အိမ္လံုးကို ေျပာင္းလဲပစ္သည္။

ဒါေပမယ့္ ရြာခံေတြအတြက္ အံံ့ ျသစရာ ျကီး တစ္ခု ေပၚ ေပါက္လာခဲ့သည္။ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔ တနလႍာေန႔ နံနက္ခင္း ၊ သူတို႔ အဲဒီ အိမ္ရဲ့ အေရွ့ မွာ ဆိုင္းဘုတ္   တစ္ခု ကိုေတြ႔ လိုက္ရသည္။ ဆိုင္းဘုတ္ေပၚမွာေတာ့ ေအာက္ပါ စကားလံုးကို ေရးထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။

လမ္းေထာင့္ေစ်းဆိုင္                        ပိုင္ရွင္-Dave Slatin

ရြာခံေတြက မယံု ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ။ Woodend မွာ ေစ်းဆိုင္ တစ္ဆိုင္ လာဖြင့္တယ္ဆိုေတာ့ေလ။ လူတိုင္းရဲ့ပါးစပ္ဖ်ားမွာ အဲဒါ ကိုပဲ ေျပာေနျကတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ရြာမွာ ေစ်းဆိုင္တစ္ဆိုင္ ရွိဘူးပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကတည္းက ပိတ္လိုက္တာေလ။ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေစ်းဆိုင္ဖြင့္တာကို ျကိုက္ျကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ ကေတာ့ မျကိုက္ျကဘူး။ ရြာ ခန္းမထဲမွာ ရြာသားေတြ အကုန္ေတြ႔ျကမယ္။ လူစံုသက္စံု ျဖစ္ေနျကျပီ။ လူတိုင္းက ေတာ့ အဲဒီေစ်းဆုိင္ အသစ္ေလးကို စိတ္၀င္စားေနျကေလရဲ့။

“လမ္းေထာင့္ ေစ်းဆိုင္၊ အျကံေကာင္းပဲ။ တို႔ေတြ Lidney ကို သြားျပီးေစ်း ၀ယ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။” ဆိုျပီး ရြာသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာတယ္။ ထို႔ေနာက္ Mrs. Harrison အလွည့္ ေရာက္ခဲ့ တယ္။ သူမကေတာ့ အဲဒီ သူစိမ္း Dave Slatin ကို သေဘာက်တယ္။ “ကြ်န္မက ေတာ့ သေဘာတူတယ္။ ရြာမွာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိတယ္ဆိုတာ ေကာင္းတာေပါ့။ အစကတည္းက မွ ရြာ က ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ရြာမွာ ဆုိင္တစ္ဆိုင္ရွိသင့္တယ္ေလ ေနာ္”။

“အဓိပၸါယ္မရွိလိုက္တာ။” လို႔ Miss Brown ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ သူမက ရြာက ဆရာမေလ။ ”Lidney က ရြာနဲ့ သိပ္မေ၀းပါဘူး။ အဲဒီမွာ ဆိုင္ေတြမွပံုလို႔” ဟုဆိုက ေဒါျကီးေမာျကီး ေျပာေလ၏။

သိပ္မျကာမီမွာ အားလံုးက ေအာ္ဟစ္ျငင္းခုန္ျကေလ၏။  ထို႔ေနာက္ Mr.Hart က ၀င္ေျပာရေတာ့သည္။ သူက အသံျသဇာ အျပည့္ရွိတယ္ေလ။ လူေကာင္ ကလည္း ေတာ္ေတာ္ျကီးတယ္။ “အားလံုးပဲနားေထာင္ေပးျကပါ ခင္ ဗ်ာ။” ဟု ဆိုကာ အသံ က်ယ္ျကီးနဲ႔ ေအာ္လိုက္ရေတာ့သည္။ “ငါတို႔ အရင္ ဘယ္တုန္းက မွ အျငင္းမပြားဖူးဘူး။ အျမဲတမ္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပဲ။ဒီေစ်းဆိုင္က ငါတို႔ ကို ဒုကၡ ျဖစ္ေစတယ္” လို႔ စိတ္ပ်က္တဲ့ ေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

“Mr. Slatin ကို လည္း ေျပာခြင့္ေပးလိုက္ပါဦး။ သူ႔ ေစ်းဆိုင္ ဆိုေတာ့ သူေျပာပါေစဦး” ဟု ရြာခံ တစ္ေယာက္က အျကံေပးတယ္။

“ရြာသူ၊ရြာသားမ်ား ခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လို ဒုကၡမ်ိဳးကို မွ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ က ဒီရြာမွာ လူစိမ္းပါ ခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရြာခံ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ Woodend က ရြာသူ ရြာသားေတြရဲ့ စရုိက္ သဘာ၀ ကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်ပါတယ္။” ဟု သူက ျပဳံးရႊင္စြာ ေျပာပါတယ္။ လူနည္းစုက ေတာ့ လက္ခုပ္တီးျကတယ္။ သူ႔ကို သေဘာက်တဲ့ လူေတြေလ။

“လမ္းေထာင့္ေစ်းဆိုင္မွာ ပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရာင္းမွာပါ။ ကုန္ေျခာက္ ၊ အစားေသာက္ နဲ့ အိမ္ေဆာက္ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းမွာပါ။ အားလံုးဟာ ေစ်းႏွဳန္းသက္သာေစရပါမယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဂတိ ေပးပါတယ္။”

အားလံုးက သူ႔ ရဲ့ စကားကို ေသခ်ာ နားစြင့္ေနျကေလ၏။ ”ကြ်န္ေတာ့္ မွာ တစ္ျခား အျကံတစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ ရြာက ထြက္ကုန္ေတြကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တင္ေရာင္မွာပါ။” ဟုလူစိမ္း Dave Slatinက ေျပာေလ၏။

“ရြာထြက္ပစၥည္း ဆိုတာ ေမာင္ရင္ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲကြဲ႔။” ဟု Miss Brown က ေမးသည္။

“Miss Brown က ေပါင္မုန္႔ ေတြ ကိတ္ေတြ လုပ္တယ္ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ သိထားပါတယ္” ဟု Dave က ေျပာခဲ့သည္။ Miss Brown က အျပံဳးပန္းေတြ ေ၀ဆာသြားပါတယ္။ အမွန္တကယ္ပါပဲ။ သူမ ေပါင္မုန္႔ နဲ႔ ကိတ္မုန္႔ေတြလုပ္တာ တစ္ရြာလံဳး အသိပါ။

“Mr. Hart, ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားရဲ့ စုိက္ခင္းမွာ အလြန္ လွတဲ့ ပန္းေတြကို ေတြ႔ပါတယ္။”ဟု Dave က Mr.Hart ဘက္သို႔ လွည့္ ၍ ေျပာေလ၏။ အခု Mr.Hart ရဲ့ မ်က္ႏွာမွာလည္း အျပံဳးေတြနဲ႔ေပါ့။ အမွန္တကယ္ပါပဲ။ Mr. Hart ရဲ့ စိုက္ခင္းက ပန္းေတြကလည္း အေတာ္ လွတာကို တစ္ရြာလံုးအသိပါ။

“Mr. Everett က အိုးေတြလုပ္တယ္။” လို႔ ရြာခံ တစ္ေယာက္ကထေျပာတယ္။

“Mrs.Davies က လည္း အရုပ္ေတြလုပ္တယ္။” လို႔ တစ္ျခားသူေတြက ေျပာျကတယ္။

အသက္ ျကီးျပီျဖစ္တဲ့ Miss Lucy Gray ကလည္း “ကြ်န္မက လည္း ပန္း ခ်ီကားေတြဆဲြပါတယ္။” လို႔ ေျပာတယ္။

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ခင္ဗ်ာ။ အားလံုးဟာ တစ္စံုတစ္ခု ကို ေတာ့ လုပ္ႏို္ငျကတာပဲ။ အားလံုးက ပါရမီ ရွင္ေတြေလ။ အမ်ားျကီးကို လုပ္ႏိုင္ျကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဆီကို ျပန္ေရာင္းရင္ အဆင္ေျပမွာပါ။ ေႏြရာသီေရာက္လို႔ ရွိရင္ ဒီရြာမွာ အျမတ္ အစြန္းေတြေတာ္ေတာ္ေလးရေနေလာက္ပါျပီ။” လို႔ Dave ကေျပာတယ္။

“အျမတ္ အစြန္းကို က်ေတာ့ ဘယ္လိုခဲြေပးမလဲ ” လို႔ Mr. Hart က ေမးပါတယ္။

“ေမးခြန္းေကာင္းပါပဲ။အေျဖက ရွိပါတယ္။ မိတ္ေဆြတို႔ ရဲ့ ကုန္ေတြကို ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ယူလာခဲ့ပါ။ မိတ္ေဆြတို႔ အစား ကြ်န္ေတာ္ေရာင္းေပးပါမယ္။ အျမတ္တစ္ခ်ိဳ႔ ကို ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ယူပါ့မယ္။ က်န္တာကို မိတ္ေဆြတို႔ ယူျကပါ။” ဟုDave က ေျဖေပးသည္။

Miss Brown ႏွင့္ Mr. Hart လည္း သေဘာတူလိုက္ျကသည္။ ရြာသား အားလံုးလည္း သေဘာ က်သည္။ Dave ရဲ့ အစီ အစဥ္ကို ရြာ ခံ မ်ား အားလံုး ႏွစ္သက္ျကသည္။

လမ္းေထာင္းေစ်းဆိုင္ေလးကို ဇန္န၀ါရီ၊၄ရက္ ၊ တနလာႍေန႔တြင္ စတင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ သိပ္မျကာခင္မွာပဲ ဆိုင္ေလးက အေတာ္ အေရာင္းသြက္လာသည္။ Dave ကို ကူညီေပးဖို႔ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္လိုအပ္လာခဲ့သည္။ Anna ကေတာ့ ထို ဆုိင္ေလးရဲ့ ၀န္ထမ္းျဖစ္လာခ့ဲသည္။ သူမက ဇန္န၀ါရီေႏွာင္းပိုင္းေလာက္က စျပီး အလုပ္၀င္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

လမ္းေထာင့္ေစ်းဆိုင္

WOODEND

ရြာ၏ ထြက္ကုန္ မ်ား

ေပါင္မုန္႔ ၊ ကိတ္မုန္႔ ၊ မ်ိဳးေစ့ ၊ ပန္း၊ ပန္းခီ်၊ အရုပ္ စသည္ ျဖင့္

(ရြာခံ မ်ားမွ ျပဳလုပ္သည္။)ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္-Mon –Sat

Dave ကေတာ့ ကတိ တည္ပါတယ္။ ဆိုင္မွာ ရွိသမွ် ပစၥည္းေတြကို အရည္အေသြးေကာင္းေကာင္း၊ သက္သက္သာသာ နဲ႔ ေရာင္းခ်ေပးပါတယ္။Mrs.Harrison က “ေဆာင္းရာသီဆိုေပမယ့္ အသီး အရြက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေရာင္းရတယ္ေနာ္။ေစ်းလညး္ သက္သာေတာ့ ငါကေတာ့ Lidney ကို မသြားေတာ့ဘူး။” ဟု ဆိုသည္။ တစ္ျခား ရြာခံေတြကလည္း ေထာက္ခံျကသည္။ လမ္းေထာင့္ေစ်ားဆိုင္ေလးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေအာင္ျမင္ေနပါျပိ။Dave ကလည္း ေပ်ာ္ ရႊင္ေနပံုရပါတယ္။သူက Anna ကို လည္း လစာေကာင္းေကာင္းေပးထားတယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ရံ Anna ရဲ့ သူငယ္ခ်င္း Peter ကလာကူညီလို႕ သူ႔ ကိုလည္းမုန္႔ဖိုးေပးေသးတယ္။ Dave က သတင္းစာထဲေတာင္ ေျကာ္ျငာ ထည္႔လိုက္တာပါ။ သူ႔ဆိုင္ရဲ့ ၀ယ္လိုအားမ်ားတဲ႔ ရြာထုတ္ကုန္ ေတြ အေျကာင္းေလ။ WOODEND ရြာကို လာေရာက္လည္ပတ္သူေတြလည္း တိုးလို႔လာခဲ့တယ္။ ရြာကလည္း ပို မို စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလာခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြကေတာ့ လက္ဖ်ားခါေလာက္ေအာင္ အံ႔ ျသ ျကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေက်းဇးူေတြတင္ေနျကတယ္။ သူတို႔ အျမတ္အစြန္းေတြ အမ်ားျကီးတိုးျပီေလ။

Dave ကေတာ့ တစ္ကိုယ္တည္း သမားပါ။ သူက ဆိုင္ရဲ့ ထပ္ခိုး ခန္းမွာေနတယ္ေလ။ သူကေတာ့ ရြာမွာ မင္းသားပဲေလ။ ေပၚပ်ဴလာ အျဖစ္ဆံဳးေပါ့။ ဒါေပမယ့္။ သူ႔ရဲ့ အခန္း ကို တစ္ေယာက္မွ မေရာက္ဖူးဘူး။ အထဲမွာ ဘာေတြရွိလဲဆိုတာလည္း မသိ ျကဘူးေပါ့။ ေလွခါးဂြင္ ရဲ့ ေအာက္ဘက္မွာ အခန္း ႏွစ္ခန္း ရွိတယ္။ တစ္ခန္း က ပစၥည္းေတြ သိုေလွာင္ထားတဲ့ အခန္းေပါ့။ ေနာက္ တစ္ခန္း ရဲ့ တံခါး မွာ ေတာ့ သတိေပးစာ လို ပံုစံ မ်ိဳးတစ္ခု ကပ္ထားတယ္။ “အထူးအမွာစာမ်ားအတြက္ သီးသန္႔”တဲ့။ အဲဒီအခန္း တံခါးကေတာ့ အျမဲတမ္း ေသာ့ ခတ္ထားေလ့ရွိတယ္။ Anna ေတာင္ အဲဒီထဲ မ၀င္ဖူးဘူးေလ။

“ဘာလို႔ အဲဒီ အခန္းရဲ့ တံခါးကို အျမဲပိတ္ထားရတာလဲ Dave ၊ အထဲမွာ ဘာေတြရွိလဲဟင္။ ” ဟု Anna က သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပစြာျဖင့္ ေမး ခဲ့သည္။” အဲဒါက အထူး ေအာ္ဒါမွာယူသူေတြအတြက္ေပါ့။ အျကီးစား ေအာ္ဒါေတြ လက္ခံ ဖုိ႔ အတြက္ေလ။” ဟု Dave က ေျဖသည္။ ”ဒါေပမယ့္လည္း WOODEND မွာေတာ့ အဲလုိ မရႏိုင္ဘူးေလ ေနာ္။ ” ဟု Anna က Dave ၏ မ်က္ႏွာ ကို တည့္တည့္ျကည့္၍ ေျပာသည္။ Dave ကေတာ့ တစ္ခြန္းမွ် ျပန္၍ မေျပာေတာ့ ။ ဒီ အခန္း အေျကာင္း ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သူ ဘာမွ် မေျပာခ်င္ေသာေျကာင့္ ျဖစ္သည္။

သံုးလခန္႔ျကာျပီးေနာက္….

ဆိုင္ႏွင့္ပတ္သက္တဲ့ အရာအားလံုးက ေတာ့ ပံုမွန္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ေသာ ဧပရယ္လတြင္ ထူးျခားတဲ့ customer တစ္ေယာက္ ဆိုင္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီcustomer အသစ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေခ်ာ တယ္။ အ၀တ္အစားေတြအားလံုးကလည္း ေစ်းျကီးျကီးထဲကပဲ။ စီးလာတဲ့ ကားကလည္း အေကာင္းစားေလ။

“လမ္းေထာင့္ေစ်းဆိုင္ဆိုတာ ဒီေနရာ ဟုတ္ပါသလားရွင္” လို႔ သူမက ေမးတယ္။ သူမက ဆိုင္ရဲ့ ပတ္ပတ္လည္ကို လိုက္ျကည့္ျပီး အနည္းငယ္ေတာ့ အံ့ အားသင့္ဟန္တူတယ္။ Anna ကလည္း “ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္။ ဒါက လမ္းေထာင္႔ ေစ်းဆိုင္ပါပဲ။ တစ္ရြာလံုးမွာ ဒီတစ္ဆိုင္ပဲရွိတာပါရွင့္။”လို႔ ေႏြးေထြးတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ေျဖလုိက္တယ္။

“ကြ်န္မက Mr. Slatin ကို ရွာတာပါရွင္။ ဒီဆိုင္ရဲ့ ပိုင္ရွင္ေလ။” ဟု ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အမ်ိဳးသမီးကေျပာတယ္။”သူ အေပၚ ထပ္မွာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ရွင္ ။ ကြ်န္မ ေခၚေပးပါမယ္။ ဘယ္သူလို႔ေျပာေပးရမလဲရွင္။” ဟု Anna က သြက္သြက္လက္လက္ေလး ေမး လိုက္ပါတယ္။ မိန္းမေခ်ာက “ဟုတ္ကဲ့ ။……” ဟု အတန္ျကာ တိတ္ ဆိတ္ ေနျပီးမွ “Miss Greta Gordon လို႔ေျပာေပးပါရွင္။”

Anna ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့ အားသင့္သြားတယ္။ “အမက Miss Greta Gordon, နာမည္ျကီးမင္းသမီးေလ။”ဟု Anna က ေမးလိုက္မိသည္။ “ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္မပါပဲရွင္။” ဟုေျပာကာ ထုိ မင္းသမီးက Anna အား ျပံဳးျပတယ္။ ဒါေပမယ့္သူမရဲ့ ပံုစံက တစ္ခုခုကို ေျကာင့္ျကေနတဲ့ပံုစံပဲ။”ခဏေလး ေစာင့္ေပးပါေနာ္။ Mr. Slatin ကို အမ ေရာက္ေနတဲ့ ေျကာင္းေျပာေပးပါ့မယ္။” ဟု Anna က ဆိုသည္။

Anna က ေလွကားေအာက္ထစ္ကေန ေအာ္ေခၚေပးသည္။ “Dave…Dave, ဒီမွာ ရွင့္ ကို ေတြ႔ ခ်င္လို႔ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္။”

“ဘယ္သူ ေရာက္ေနတာလဲ” ဟု Dave က အေပၚထပ္ သူ႔ရဲ့ အခန္းထဲက ေန ေမး လိုက္တယ္။”မင္းသမီး Greta Gordon ေရာက္ေနတာ” လို႔ Anna က ထပ္ညႊန္းေျပာဆိုလိုက္တယ္။ Dave က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။ “ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ Miss Greta Gordon ” ဟု Dave က ႏွဳတ္ဆက္လိုက္တယ္။ “မဂႍလာ နံနက္ခင္းပါ” လို႔ Greta Gordon ကလည္း ျပန္ ေျပာပါတယ္။ျပီးေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္လက္ဆဲြႏွဳတ္ဆက္ျကတယ္။ သူမရဲ့လက္ေလးေတြက ေတာ္ေတာ္လွတာပဲ။ စိန္လက္စြပ္ကိုလည္း ၀တ္ထားေသးတယ္ေလ။ Anna က အဲေလာက္ လွတဲ့ စိန္ ကို အရင္ ဘယ္တုန္းကမွ် မေတြ႔ ဖူးခဲ့ဘူး။ Miss Gordon က အခန္းရဲ့ ပတ္လည္ကို တစ္ခ်က္ လွည့္ျကည့္လိုက္ျပီး ၊ “Mr. Slatin  ၊ ဒါ ရွင့္ရဲ့ အလုပ္ခန္းလား။” လို႔ေမးတယ္။

“ဟုတ္ကဲ့ပါ။အခန္းက က်ဥ္းေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ အေတာ္ က်ယ္ပါတယ္။ Miss Gordon ကြ်န္ေတာ္ နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ။” ဟု Dave ကေျပာတယ္။ Dave ႏွင့္ Greta Gordon တို႔ ဟာ တစ္ေယာက္ ကို တစ္ေယာက္ မသိျကပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ နာမည္ကို “Greta” ဆိုျပီး အဖ်ားဆြက္ေခၚတာမ်ိဳးေတြ မရွိဘူးေလ။ သူမက လည္း သူ႔ကို “Dave” လို႔ ေခၚတာ မျကားမိဘူး။ Dave က အလ်င္လိုေနျပီး ၊ သူမရဲ့ စိတ္က ကစဥ္႔ ကလ်ားျဖစ္ေနပံုပဲေလ။

Dave ႏွင့္ Greta Gordon က “အထူးအမွာစာမ်ားအတြက္ သီးသန္႔”ဆိုတဲ့ အခန္းထဲကို ၀င္သြားျကတယ္။ Greta Gordon က အထူးေအာ္ဒါ မွာတဲ့ customer!!!! ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ထူးဆန္းေနတယ္။ ဆိုင္ကို ထားျပီး သူငယ္ခ်င္း Peter ကို ေတာင္ ေျပးေျပာခ်င္စိတ္ေတြေပါက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ထိုင္ရဦးမယ္ေလ။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ျကာတဲ့ အခ်ိန္မွာ Greta Gordon က “အထူး အမွာစာမ်ားအတြက္ သီးသန္႔” ဆိုတဲ့ အခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူမျကည့္ရတာ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနတဲ့ပံုပဲ။ မ်က္ႏွာက ေသြးမရွိတဲ့ပံုနဲ႔ ငိုထားလို႔ သူမရဲ့မ်က္လံုးေတြက နီရဲေနတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ Miss Gordon ။ ကြ်န္မ အကူအညီေပးရမလား။” ဟု Anna ကေမးလိုက္တယ္။ ”ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး …. ညီမေလး ..” ဟု Miss Gordon က တုန္ယင္ ေနေသာ အသံ ျဖင့္ ျပန္ ေျပာသည္။

“ထိုင္ပါဦးလား” ဟု ဆိုက Anna က ခံု ယူေပးသည္။ မင္းသမီးက ေခါင္းကို လက္ျဖင့္ေထာက္၍ အေတာ္အတန္ မူးေ၀ေနဟန္ ျဖင့္ ထိုင္၍ အနားယူသည္။

“ကြ်န္မ ဆရာ၀န္ ေခၚ ေပးရမလား။”ဟု Annaကေမးသည္။”မလိုဘူး၊ မလိုဘူး…မလိုပါဘူး။” ဟု မင္းသမီးက ခါးခါး သီးသီး ျငင္းသည္။ “ေက်းဇူးျပဳျပီး ကြ်န္မ ဒီလာတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူ႔ကို မွ် မေျပာပါနဲ့။ ဘယ္သူ႔ကို မွ်…” ဟု Miss Gordon က ေျကာက္လန္႔ တျကား Anna ကုိ မွာေနသည္။

Anna ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ထင့္သြားသည္။ Greta Gordon အေျကာင္းကို လူတိုင္းကို ေျပာျပခ်င္တာေပါ့။ သူမရဲ့ ေက်ာ္ျကားတဲ့ customer အေျကာင္းကို လူတိုင္းကို ျကြားလံုးထုတ္ ခ်င္တာေပါ့။

Miss Greta Gordon က “လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခု ေပးခဲ့မယ္။” ဟုဆိုကာ သူမရဲ့ ဓာတ္ပံုေလးကို ထုတ္ေပးျပီး sign ထိုးေပးခဲ့တယ္။ “ဒီပံုေလး ကို လညး္ သိမ္းထားပါ။ ဒီ လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကို လည္း မေပါက္ ျကားပါေစနဲ႔” လို႔ Anna ကို အေသအခ်ာ မွာခဲ့တယ္။ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးက Anna ကို ေထြးေပြ႔ျပီး နမ္းတယ္။သူမက Anna ရဲ့ လက္ေလးကို ကိုင္ျပီး ဆုပ္ထားတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ Anna ေတြးေနတာက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေခ်ာတ့ဲ အမ်ိဳးသမီးလဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင ္လွတဲ့ လက္ကေလးလဲ။ အဲဒီ အခိ်န္မွာ Anna သတိ ျပဳမိလိုက္တာက အဲဒီ မင္းသမီးရဲ့ လက္ေပၚက စိန္လက္စြပ္ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာပါ။

Dave ကေတာ့ Greta Gordon အေျကာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာပါဘူး။ သူမလာလည္တယ္ ဆိုတာကို ေရာေပါ့။ တစ္ေန႔ မွာေတာ့ Anna က အဲဒီမင္းသမိး အေျကာင္းကို စတင္ေမးပါတယ္။ “Greta Gordon နဲ႔ ဘယ္လိုသိျကတာလဲဟင္။ Dave ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းလား။”

“သူမနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ငါ မေျပာခ်င္ဘူး။သူမက အထူးေအာ္ဒါ မွာသူ သက္သက္ပဲ။ အဲဒီထက္ပိုျပီးဘာမွ မေမးနဲ႔။” လို႔ Dave က Anna  ကို ေျပာပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ သူမကလည္း မေမးေတာ့ဘူး။ သူမမွာ တဲ့ အထူးေအာ္ဒါအေျကာင္းေရာ၊ စိန္လက္စြပ္ အေျကာင္းကိုေရာေပါ့။ ကတိလည္း တည္ပါတယ္။ အဲဒီမင္းသမီးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဘယ္သူ႔ ကို မွ် မေျပာ ျပခဲ့ဘူး။

ေဆာင္းဦးရာသီကို ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ Anna နဲ႔ Dave ကေတာ့ အလုပ္ေတြမ်ားေနျကဆဲ။ Mr . Hart က သူ႔ ျခံထြက္ ပန္းေတြ အျမဲလာပို႔သလုိ Anna ကလည္း ခရီးသြား ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ေရာင္းေပးေလ့ရွိတယ္။ ဒီ ႏွစ္ကေတာ့ ခရီးသြားေတြ အေတာ္မ်ားသား နဲ႔။

ေမလ မွာေတာ့ Peter က Anna ကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းတယ္။ သူမကလည္း ေခါင္းညိမ့္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲသူတို႔ ေစ့စပ္လိုက္ျကတယ္။ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ လက္ထပ္ဖို႔ ဆိုျပီး အစီအစဥ္ ဆဲြထားတာေပါ့။ လက္ထပ္ဖို႔ ပိုက္ဆံ လိုေတာ့ႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္ျကိုးစားျပီး ပိုက္ဆံစုျကတယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လည္း အရမ္းခ်စ္ျကတယ္ေလ။

စေနေန႔ဆိုရင္ Peter က ေဘာလံုးကန္တယ္။Anna ကေတာ့ Lidney ရုပ္ရွင္သြားျကည့္ေနျကေလ။ Peter ကေဘာလံုးကန္ ျခင္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျပိး Anna ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ျကည့္ရတာ ႏွစ္ျခိဳက္လို႔ေလ။

တစ္ေန႔မွာ Anna က ရုပ္ရွင္ သတင္းကို ေတြ႔ျပီး စာမ်က္ႏွာေတြကို လွန္ျကည့္တယ္။ Greta Gordon ရဲ့ ပံုကိုေတြ႔တယ္ေလ။ Anna က အရမ္း ကို ၀မ္းသာသြားတယ္။ အံ႔ျသဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ “Beautiful Woman ” ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားက ရုပ္ရွင္ကားျကီး တဲ့။ Greta Gordon က ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီး…..

*********************************************************

FILMS NEWS

Beautiful Woman မွ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီး Greta Gordon

          Greta Gordon က ေခါငး္ေဆာင္မင္းသမီး ျဖစ္ခဲ့ပါျပီ။ “ကြ်န္မ အရမ္းကံေကာင္းခဲ့တာပါ။ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးေနရာ ကိုလိုခ်င္ေနခဲ့တာပါ။ ကိုယ့္ကိုကို္ယ္ေတာင္ မယံု ႏို္င္ခဲ့ပါဘူး။” လို႔ Greta Gordon ကေ ျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။

အရင္ က Beautifu Woman ဇာတ္ကားရဲ့ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးေနရာမွာ မင္းသမီးJoanne Leigh က ရွိေနခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ မင္းသမီး Joanne Leigh က ရုတ္တရက္ လက္က်ိဳးခဲ့ပါတယ္။ “ကြ်န္မလည္း ဘယ္လို ျဖစ္သြားမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ အိပ္ယာေပၚမွာ အိပ္ေနရင္းနဲ႔ ျပဳတ္က်ျပီး လက္က်ိဳးခဲ႔တာပါ။” လို႔ Joanne Leigh ကေျပာျကားခဲ့ပါတယ္။

*********************************************************

Anna က Peter ကို Greta Gordan အေျကာင္းေျပာျပခ်င္ေပမယ့္ ကတိကို ထိန္းထားရတာေျကာင္႔ မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။

“Dave ျကည့္ပါဦး။ Greta Gordon က ေခါငး္ေဆာင္မင္းသမီးျဖစ္သြားျပီေနာ္။” ဟု Anna က စကားစသည္။”ကြ်န္ေတာ္ ရုပ္ရွင္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး မသိပါဘူးဗ်ာ။ Greta Gordon က နာမည္ျကီးမင္းသမီးလား။” ဟု Anna အားေမးလိုက္သည္။

Anna က ရယ္ေမာ၍ “ဟုတ္တယ္ေလ။ခိ…ခိ….ခိ။ သူမက မင္းသမီးပဲ။ အရမ္းမိုက္တာ။”ဟု ေျပာသည္။ Dave ကေတာ့ စိတ္၀င္စားပံုမေပၚ။ ”သူမ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးျဖစ္ရတာကို ေပ်ာ္မယ္လို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။” ဆိုတာေလာက္သာ Dave ကေျပာပါတယ္။

(ဘာသာျပန္သူ-ေရႊပိုးေကာင္ ၊ Norman Whitney ၏  The Stranger ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္သည္။)