ျကြက္ (အပိုင္း ၁)

ျကြက္ (အပိုင္း ၁)

          သူ႔ နာမည္က ဗိုလ္ျကီး Grey ၊ သူ႔ အက်င့္က သူမ်ားကို ေခ်ာက္တြန္းရမယ္ဆို အူကို ထံုးျပီး ေတာင္ ရေအာင္ လုပ္တဲ့သူ။ အထက္က လူေတြ ေဟာက္ရင္ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ တြန္႔ ရြံ႕ သြားတဲ့ အက်င့္ေလးကလည္း ရွိသား။ အခုေတာ့ေရခဲမ်ားမ်ားရုိက္ထားတဲ့ ဘီယာပါရုံေလးနဲ႔ အသားလို႔ ထင္ရတဲ့ ျကက္ဥေျကာ္ ကို ျမည္းျပီး ဆစ္ဒနီ မွာ ရွိတဲ့ သူ႔ အိမ္ ၊ အိမ္သူ ရဲ့ ကိုယ္သင္းန႕ံ တို႔ကို ေဆြးတျမည့္ျမည့္ နဲ႔ လြမ္းဆဲ။ အသံ တစ္ခုက သူ၏ အေတြးစတို႔ကို တစ္စဆီ ပိုင္းပစ္လိုက္၏။

          “ဆက္ ျကိဳးစားေပါ့ ဗိုလ္ျကီး ၊ သိပ္မျကာခင္ေတာ့ အေထာက္အထားေတာ့ ရေအာင္ရွာ ။“ ဟူေသာ ဗိုလ္မွဴး ၏ အသံ။ “ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို ဖမ္းခ်င္ေနတာ ။ အေထာက္အထားရွာျပီး ေထာင္ထဲထည့္မွာပါ။“ ဟူေသာ Grey ၏ အသံ ခပ္ျပတ္ျပတ္။

“အမွန္ပဲေပါ့။” ဗိုလ္မွဴးကလည္း စိတ္တူ ကိုယ္တူ ေထာက္ခံလ်က္။ “သူ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အရာေတြ အားလံုးေျကာင့္ပဲ သူ႔ကို ထည့္ခ်င္တာ။ သူကိုယ္တိုင္ကိုက ငလိမ္ ၊ ငေကာက္ ၊ ဂုတ္ေသြးစုပ္ ၊ သူခိုးေလ ဗ်ာ။” Grey ကေတာ့ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ အားရပါးရ ဖြင့္ဟလိုက္သည္။

ဗိုလ္မွဳးကေတာ့ ကံေကာင္းပါေစ လို႔ စိတ္ထဲက ဆုေတာင္းလ်က္။ အားလံုးကဖမ္းေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္း King ကိုရပါလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အတူ။ သူကိုယ္တုိင္ကလည္း Grey ကို မႏွစ္သက္။

          King ကို မႏွစ္သက္တာကေတ့ာ Grey တစ္ေယာက္ထဲလုိ႔ ေျပာလို႔ ေတာ့မရ။ ခ်န္ျကီး ကြ်န္း တစ္ကြ်န္း လံုးဆို လွ်င္ ပို၍ မွန္မည္။ သူတို႔ မုန္းေနတဲ့ အဓိက အေျကာင္း အရင္းက သူ႔ရဲ့ လွပတဲ့ ျကြက္သားေတြေျကာင့္ လည္း ေကာင္း၊ သူပိုင္ ဆိုင္ တဲ့ အျပာေရာင္ မ်က္လံုးထဲက မိမိကိုယ္ကို ယံုျကည္ခ်က္ေျကာင့္ လည္း ေကာင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ အလင္းေရာင္ တစ္၀က္ပဲ ရွိတဲ့ ညေနဆည္းဆာ လို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေတာင္ မို႔ေမာက္ ေနတဲ့ သူ႔ရဲ့ ျကြက္သားေတြ နဲ႔ လႊမ္းမိုးႏိုင္တဲ့သူ႔ရဲ့မ်က္ႏွာ ၊ အရပ္အေမာင္း တို႔က ၀န္တိုစရာ အခ်က္။

“ေဟ့ေကာင္ လာစမ္းပါဦးကြာ။ တပ္ျကပ္ျကီး” Grey က လွမ္းေခၚ လိုက္သည္။ Grey မေခၚ ခင္ကတည္းက King က အဲ့ နားမွာ ေယာင္လည္လည္ လုပ္ေနတာေလ။ Grey ရဲ့ အက်င့္ကို လည္း သူက နပ္တယ္။

ရန္သူ ဘာလုပ္မလဲ သိေအာင္ သူ႔အနားမွာ ေယာင္လည္ လည္ လုပ္ရတယ္ ဆိုျပီး မွတ္ယူထားပံု လည္း ရတယ္။ King က Grey အေျကာင္းကို တစ္ျခားလူေတြ သိတာထက္ ပို သိတဲ့ လူေပါ့။ ေခၚ သံ ျကားေပမယ့္ ျပန္မလွည့္ ပဲ  ဆက္ ေလွ်ာက္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ျခားတဲထဲကို ေခ်ာင္းျကည့္လုိက္ျပီးမွ ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ဟိုရွာသည္ရွာနဲ႔ “ဆရာ ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေခၚတာပါလား ခင္ဗ်ာ။” ဟု ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ႏွာ နဲ႔ ေျပာလိုက္သည္။ အျပံဳးကလည္း ေျပာင္သည္။ ေနကာမ်က္မွန္ကလည္း သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုးကို ဆာရီ ျခံဳထားသကဲ့သို႔ ဖံုးလ်က္သား။

အခန္းရဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေန Grey က King ကို ေငးျကည့္လိုက္သည္။ သူ႔ရဲ့ အမုန္းေတြကို အျပင္ထြက္မက်လာေအာင္ မနည္း အားတင္းထားရသည္။ “မင္း ဘယ္သြားမလို႔လဲ” ။ Grey ရဲ့ အျကည့္က မသကာ`္ အျကည့္။

“ကြ်န္ေတာ့္ တဲ ဆီ ျပန္ မလို႔ပါ ဆရာ” ။ King ရဲ့ ခ်ိဳသာတဲ့အသံ ႏွင့္အတူ သူကအျမဲတန္း ျဖတ္ ခ်ိဳးရမည့္ ေထာင့္ခ်ိဳးေတြကို ရွာေဖြလ်က္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား Grey ကို မ်ား သတင္း ေပးလိုက္သလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကလည္း စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚ ေနဆဲ။

“မင္း ဒီ အက်ီ ဘယ္က ရတာလဲ ေျပာစမ္း။”

အဲဒီ အက်ီကို တစ္ေန႔ကမွ ဗိုလ္ တစ္ေယာက္ဆီက King ၀ယ္ခဲ့သည္။ အဲဒီ ဗိုလ္ကလည္း ေငြလိုရင္ ေရာင္းလို႔ရေအာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေလာက္တည္းက ေသခ်ာသိမ္းခဲ့တာေလ။ King ကလည္း အက်ီ`္ အသစ္ကို စတုိင္က်က် နဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ခ်င္သူေလ။ သူမ်ားေတြနဲ႔ မတူခ်င္သူ တစ္ေယာက္။ အဲ ဒီဗိုလ္ကို သူ ဒီေန႔ ေက်းဇူး အတင္ဆံုးေပါ့။ ဒီေန႔ သူ႔ အကီ်က သန္႔ရွင္းလ်က္။ ဖိနပ္ ကို လည္း ေပၚ လစ္က တိုက္ထားေသး။ ဦးထုပ္ကလည္း Brand ေကာင္းသားနဲ႔။ သူစိတ္ထဲ ဒီ ခ်ိန္မွာ အရယ္ ခ်င္ ဆံုး က  Grey က ေခ်း အကြက္ ကြက္ ထေနတဲ့ ေဘာင္းဘီတို နဲ႔ေလ။ ဘိနပ္ကေတာ့ ခံု ဖိနပ္ ေပါ့။

“ကြ်န္ေတာ္ ၀ယ္လာတာေလ။ အရင္တည္းက ၀ယ္ယူျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဘာ ဥပေဒမွ ဟိုဟို ဒီဒီမွာ မျပထမ္းခဲ့ ဘူးေလ ေနာ္ ၊ ဆရာ။”

Grey ကေတာ့သိပ္ စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့။ “ေကာင္းျပီေလ။ အထဲ၀င္ခဲ့စမ္းကြာ။”

“ဘာလို႔ပါလဲ ခင္ဗ်ာ။”

“မင္းကို ငါ စစ္ေဆးရလိမ့္မယ္။”

King ကေတာ့ ေဒါသကို ခ်ဳပ္တည္းထားရသည္။ King ကေတာ့ တဲထဲကို ၀င္သြားျပီး စားပဲြနားမွာ ရပ္ ေနလိုက္သည္။ “ကဲ ၊ ဘာလုပ္မွာလဲ ဆရာ။”

“မင္းရဲ့ အိတ္ေတြထဲ က ဟာေတြ အကုန္ထုတ္စမ္းကြာ။”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာ”

“ငါ ေျပာသလိုသာ လုပ္စမ္းမွာ။ ငါ့မွာ ဘယ္သူ႔ကို မဆို ျကိုက္တဲ့ အခ်ိန္ရွာပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ကြ။”

အဲဒီေတာ့ King ၊ သူ႔ မွာ ကြယ္၀ွက္ ထားစရာမရွိေတာ့။ လက္ကိုင္ပု၀ါ၊ ဘီး၊ ပိုက္ဆံ အိတ္၊ စပါယ္ ရွယ္ စီးကရက္ တစ္ပါကင္၊ မီးျခစ္ေတြ။ Grey က အိတ္ထဲက ပစၥည္းေတြ ကုန္ျပီးလား ေသခ်ာ စစ္ေဆးလိုက္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံ အိတ္ ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁၅ ရြက္ ၊ ဂ်ပန္ ပိုက္ဆံ နဲ႔ စင္ကာပူ ပိုက္ဆံ အရြက္ ၄၀၀ ေလာက္ရွိမယ္။

“မင္း အဲဒီ ပိုက္ဆံ ေတြ ဘယ္ကရလဲ။” Grey က ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလိုက္သည္။ က်ေနတဲ့ ေခြ်းေတြကို လည္း သုတ္ လိုက္ေသးသည္။

“ေလာင္းကစားလုပ္ရင္းနဲ႔ေပါ့ ဆရာ။” ဟု King က ေျဖလိုက္သည္။

Grey က သေရာသံ ေႏွာ ၍ ရယ္ လိုက္သည္။ “ဒါဆို မင္းက ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းေနတဲ့ ေကာင္ေပါ့ ဟင္။ အဲဒီ အေလာင္းကစားကို မင္း သံုးႏွစ္လံုးလံုး ႏိုင္ေနတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားကြ။ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား…ေတာက္”

“အဲဒါဆို ဆရာ ၀ါသနာ ပါရင္ လိုက္ကစားျကည့္ပါလားဆရာ။”

“ေတာ္ျပီ။ မင္း နာရီ ျပစမ္း ငါ့ကို..”

“ဒီနာရီက ဟိုတစ္ေလာက ဆရာေကာက္သြားတဲ့ စာရင္းထဲမွာ ပါတယ္ေလ ဆရာ။”

“ငါ့ကို ျပလို႔ ေျပာေနတယ္။”

King ကေတာ့ အံကို တစ္ခ်က္ ျကိတ္ျပီး သူ႔ နာရီကို ခြ်တ္ေပးလိုက္တယ္။ Grey က King ကို သာ မမုန္းခဲ့ဘူးဆိုရင္ သူ ခ်ီက်ဴးမိမွာ။ နာရီက water proof ၊ shock proof ၊ သံ လိုက္ အိမ္ေျမွာင္ကလည္း ရေသး။ တံဆိပ္က Oyster Royal တဲ့ေလ။ ခ်န္ျကီး ကြ်န္းရဲ့ အဖိုးအတန္ဆံုး ပစၥည္း ပဲေလ။ သူတို႔က အဲဒါမ်ိဳးဆို ေရႊထက္ေတာင္ ေစ်းေကာင္းေပး၀ယ္ျကတာ။ ဒီနာရီဟာ သူ႔ရဲ့ ပိုင္ဆိုင္မွဳ စာရင္းေတြ ထဲမွာ ပါလားဆိုတာကို Grey က စာရင္း မွာ ျပန္လည္ စစ္ေဆးျကည့္လိုက္ေသးတယ္။

“မပူပါနဲ႔ ဆရာရယ္။ စာရင္းမွာရွိပါတယ္။”

“ငါ ပူေနတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ မင္းကိုက ျပသနာေကာင္ ျဖစ္ေနတာ”။ သူက နာရီကို ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ ဒီ နာရီ တစ္လံုးကတင္ ေျခာက္လေလာက္ ထိုင္စားလို႔ရတဲ့ တန္ဖိုးရွိေနတယ္ေလ။ King ကေတာ့ နာရီကို သူ႔လက္မွာ ျပန္ ၀တ္ထားလိုက္ျပီး၊ ပိုက္ဆံ အိတ္နဲ႔ တျခားပစၥည္းေတြကို အိတ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္သည္။

“ေနဦး ၊ မင္း လက္စြပ္၊ ျပစမ္း”။

ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ လက္စြပ္ကလည္း စာရင္းထဲမွာ ပါေနျပီး ျဖစ္သည္။ ေဖာ္ျပခ်က္ ကေလး ေတာင္ ပါလိုက္ေသး။ ေရႊလက္စြပ္ - ကမၻာေက်ာ္ Gordan လက္မွတ္ေရးထိုးထားသည္ တဲ့။

“အေမရိကန္ တစ္ေယာက္က  Gordon ရဲ့ လက္စြပ္ ဘာလ႔ွိပိုင္ ေနတာလဲ” ဆို တဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳး Grey ေမးေပါင္းလည္း မ်ားျပီ။

“ကြ်န္ေတာ္ ပိုကာ ဆဲြ လို႔ ႏိုင္လာတာေလ။” ဟု King ေျဖ ေပါင္းလည္း မ်ားျပီ။

Grey က လက္စြပ္ကို ျပန္ေပးလိုက္သည္။

သူသိတယ္ ၊ King က ေတာ္ရုံ မေျကာက္တတ္ဘူး ဆိုတာေလ။ ဒါေပမယ့္ နာရီ၊ လက္စြပ္၊ စီးကရက္၊ မီးျခစ္ ၊ ပိုက္ဆံ  တို႔ႏွင့္ အတူ Grey က ေသြးဆူ လ်က္။ “မင္း တစ္ေယာက္ တည္း အဲေလာက္ေတာင္ ရွိရလားကြ၊ က်န္ေတာ့ လူ ေတြမွာ ဘာမွ မရွိဘူးေလ။”

“ဆရာမသိေသးဘူး ထင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ က ကံ ေကာင္း တယ္ေလ။”

“မင္း ပိုက္ဆံ ေတြ ဘယ္က ရလဲ”

“ေလာင္း ကစားေပါ့ ဆရာ”။ King ကေတာ့ အျမဲ ယဥ္ယဥ္ ေက်းေက်း။ အျမဲတန္း ဆရာ လို႔ ထည့္ေခၚ ေလ့ရွိတယ္ အရာရွိ တိုင္းကိုေပါ့။ အေလးျပဳတယ္။ အဂ`္လိပ္ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ ျသစေျတး လ်ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ။ အဲဒါ အေမရိကန္ေတြ လုပ္ေနက်ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ။ သူ႔ရဲ့ ခံယူခ်က္က လူကို လူ လို႔ပဲ ျမင္တယ္၊ မိသားစု အေျခအေနေတြ အဆင့္ အတန္းေတြ မျကည့္ပဲေပ့ါ။ သူကေတာ့ ရုိေသတဲ့ အေနနဲ႔ ဆရာလို႔ တပ္ေခၚေလ့ ရွိတယ္။ သူမရုိေသရင္ေရာ ??? မရုိေသရင္ေတာ့ ဆဲနည္း တစ္နည္းနည္းေပါ့ေလ။ ေနာက္တစ္နည္းကေတာ့ သြားေသလိုက္ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။

King ကေတာ့ လက္စြပ္ ကို ျပန္၀တ္ျပီး အိတ္ေတြကို ပိတ္လ်က္ အကီ်ေပၚ က ဖုန္ တစ္ ခ်ိဳ႔ကို ခါ ခ် လိုက္သည္။

“ဒါပဲ မွတ္လား ဆရာ”

သူက Grey ရဲ့ မ်က္လံုးထဲ ေဒါသ လိဳွင္းထသြားတာကို ေသခ်ာ ျမင္လိုက္ရသည္။ အနားက ရဲေဘာ္ တစ္ေယာက္ကို Grey က ေရခပ္ခိုင္းသည္။ ရင္ထဲမွာ အပူ လံုး ဆို႔ေနသည္ မဟုတ္ေလာ။ ယူလာတဲ့ ေရက မေန႔ က လက္က်န္ေရ ေတြမွန္းသိသည္။ ရွက္ရွက္ႏွင့္ပင္ ေသာက္လိုက္ရသည္။

“စီးကရက္ ျကိုက္လား ၊ ဆရာ” King က စီးကရက္ ဘူးကို လွမ္းေပးသည္။ သူ စပါယ္ရွယ္ စီးကရက္ကို ေသာက္ခဲ့ရတဲ့ အခိ်န္က လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကပါ။ သူ႔ရဲ့ ၂၂ ႏွစ္ ျပည့္ ေမြးေန႔မွာေလ။ စီးကရက္ ဘူး ကို လွမ္းျကည့္လိုက္ေသး။ တစ္လိပ္ေလာက္လိုခ်င္မိ။ တစ္ဘူးလံုးလည္း လိုခ်င္မိ။

“မေသာက္ဘူးကြာ” ျကိတ္မိွတ္ျပီးသာေျပာလိုက္ရသည္။ “ငါ မင္း စီးကရက္ ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေသာက္ဘူးကြ။”

“ကြ်န္ေတာ္ေသာက္ရင္ေတာ့ ဆရာ စိတ္မဆိုးပါဘူးေနာ္”

“ေအး” ဟုသာ တစ္ခြန္းတည္းေျပာလိုက္ရသည္။

King က Grey ကို တစ္ခ်က္ျကည့္ျပီး ၊ စီးကရက္ကို ထုတ္၍ မီးညိွလိုက္သည္။ အေငြ႔ေတြကို အားရပါးရ ရွဴသြင္းလိုက္သည္။

“အဲဒါကို မင္း ပါးစပ္ က ခုပဲ ထုတ္လိုက္စမ္း။” Grey က အမိန္႔ေပးသည္။

“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ” ။ King က အေျကာတင္းတင္း ႏွင့္ တရွဳိက္ ထပ္ရွိဳက္ျပီးမွ ဆဲြထုတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသံမာမာႏွင့္ “အဲဒါ ကို ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မလိုက္နာ ႏိုင္ပါဘူး ဆရာ။ ကြ်န္ေတာ္ ေသာက္ခ်င္တဲ့ အခိ်န္ မေသာက္ရဘူး ဆိုတဲ့ ဥပေဒ မရွိလို႔ပါ။“

“မင္းကို ငါ တစ္ေန႔ က်ရင္ ငါ ကိုယ္တိုင္ ဖမ္းျပမယ္။ မင္း ရဲ့ ေခါင္း ျကာျကာ ျမဲ မယ္ မထင္နဲ႔ ကြ။”

“ဟုတ္ကဲ့ ပါ ဆရာ ကြ်န္ေတာ္ ေစာင့္ေနပါ့မယ္။”

ထို စကားက Grey ရဲ့ ေဒါသေတြကို ပိုမို ၍ ျကြလာေစ၏။ King ကံေကာင္းတယ္ဆိုတာမ်ိဳးက ျကိဳးစားျပီး အစီအစဥ္ ခ်တတ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္တာေျကာင့္။ အေလာင္းကစား ေျကာင့္ေတာ့ မဟုတ္။ ဒီေန႔ ဆိုရင္ ေလးရတီ ရွိတဲ့ စိန္ တစ္လံုး။ လက္ထဲဘယ္လို ေရာက္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ နည္းကို သူ သိတယ္ေလ။ ခ်န္ျကီးမွာ အဲဒါမ်ိဳးကို ေလာင္းကစားလုပ္ရုံနဲ႔ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။

“မင္းရဲ့ ကံ ေကာင္းျခင္းေတြ တာမရွည္ ေတာ့ပါဘူး။ ဘာေျကာင့္လဲဆိုတာ မင္းသိမွာပါ။ မင္းလုပ္ေနတာ အားလံုးက ျပစ္မွဳ ေျမာက္ေနတယ္။ ေလာဘျကီးတဲ့ ေကာင္။ ဒီစခန္းမွာ အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ငန္း မလုပ္ရဘူး ဆိုတဲ့ ဥပေဒ ရွိတာ မင္း မသိဘူးလား။”

“အဲဒါဆို သက္ေသျပပါ ဆရာ”။

“မင္း ေမ ကလြားတဲ့ေကာင္” 

King ကေတာ့ အသင့္ အေနအထားနဲ႔ လက္သီးကို ဆုပ္ထားျပီး Grey ရွိရာသို႔ ေျခလွမ္းေတြ ဟန္ျပင္ထားစဥ္။

“ဘာေတြ ျဖစ္ေနျကတာလဲ။” ဗိုလ္မွဴးျကီး Brant က သံသယ ျဖစ္တဲ့ မ်က္လံုး အခ်ိဳ႕ ႏွင့္ အတူ တဲထဲသို႔ လွမ္းျကည့္လိုက္သည္။ သူက ပုေသးေသး ၊ဂင္တိုတို ၊ ဆာဒူးပံုဆံ မုတ္ဆိတ္ေမႊး စသည္တို႔ကို ပိုုင္ဆိုင္ထားသည္။ လက္ထဲမွာလည္း ျကာပြတ္ႏွင့္။ ၀တ္စံုကေတာ့ ေျပာက္က်ား ၀တ္စံု ၊ စကားေျပာသည့္ အခါ ေရႊသြားက တစ္၀င္း၀င္းေပၚ ေနေသး၏ ။

“ဘာမွ အေထြ အထူး မရွိပါ ဘူး ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ဒီတပ္သားကို ရွာျကည့္ရုံပါ။” Grey က ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ယင္ေကာင္ ပ်ံသကဲ့သို႔ လက္ကို ေလထဲမွာ၀ဲ၍ အေလးျပဳ လိုက္သည္။

“ဒီမွာ Grey ၊ မင္း ဥပေဒ အေျကာင္းေျပာလိုက္တာ ျကားလိုက္ပါတယ္။ မငး္သူ႔ကို ရွာရင္း ေမးရင္းနဲ႔ေလ။ သူ႔ကို ဘာ အျပစ္မွ ရွာ လို႔ မရဘူး ဆိုတာ လူတိုင္းသိေနတာပဲကြာ”။

King ဘက္သို႔လွည့္၍ သူ႔ ေခါင္းက ေခြ်းသီးေလး မ်ားကို သုပ္လိုက္ျပီး “ဒီမွာ ေမာင္ရင္ ၊ မင္း ရဲ့ စည္းကမ္း နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆီ စာမတင္တာ မင္း ငါ့ကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္ကြ။”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ” King က အျပင္ပန္းေတာ့ တည္ျငိမ္ ဟန္ႏွင့္ ၊ စိတ္ ထဲမွာေတာ့ Grey ကို က်ိန္ဆဲမွဳ မ်ားစြာ။

“မင္း ငါ့ကို ျကည့္စမ္း။ ငါ့ရဲ့ ၀တ္စားပံု စတိုင္လ္ ကို ဘယ္လိုျမင္လဲ။”

King ကေတာ့ ဘာမွ် ျပန္ မေျပာ။ အဲဒါမွ ျပသနာေလ။ သူ႔ရဲ ၀တ္စားပံု က ျခေသ`့္ တစ္ေကာင္ ႏွင့္ အသြင္တူေန ၏။ အတြင္းခံ လည္း ၀တ္ထားပံု မေပၚ။ ခ်န္ျကီး ကြ်န္း တစ္ကြ်န္း လံုး တြင္  King တစ္ေယာက္သာ အတြင္းခံ ၀တ္သူ ျဖစ္သည္။ သူသည္ အတြင္းခံ ေျခာက္စံု ကို ပိုင္ဆိုင္ ထားသူ ျဖစ္သည္။

“ငါက မင္းရဲ့ ဖိနပ္ အေကာင္းစား အေပၚ ေဒါသစိတ္ ၀င္ မိတယ္မ်ား မင္း ထင္လား။ မင္းရဲ့ ရွဳပ္ေထြးတဲ့ ပံုစံကိုေရာ ငါ ျကိုက္တယ္ ထင္လား???”

“ကြ်န္ေတာ္ မသိပါဘူး ဆရာ” King ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ႏွိမ့္ ခ်တဲ့ ေလသံ မ်ိဳးႏွင့္  နား၀င္ ခ်ိဳ ေအာင္ေျပာလိုက္သည္။

“ ဒါ အမွန္ပဲ။ အမွန္တရားပဲ။”  ဗိုလ္မွဴးျကီးက Grey ဘက္သို႔ တစ္ဖန္ လွည့္၍ ”မင္း ဒီ သူငယ္ကို ေတာင္းပန္ သင့္တယ္။ အခု လို လုပ္တာဟာ တစ္ဘက္စြန္းေရာက္ေနတယ္။ တရားမွ်တသင့္တယ္လို႔ ငါ ထင္တယ္ Grey”

သူေခါင္းက က်ေနတဲ့ ေခြ်းတစ္ခ်ိဳ႕ကို လက္၀ါး ျဖင့္သုတ္ လုိက္သည္။

အဲဒီ အရာ ကေတာ့ Grey ကို က်ဥ္း ထဲ က်ပ္ထဲ ေရာက္ေစတာပါပဲ။ က်ိန္ဆဲေနတာေတြကို ေဖ်ာက္ျပီး တုန္ရီတဲ့ အသံ ႏွင့္ အံျကိတ္လ်က္။

“ေတာင္းပန္ တယ္ ကြာ။ ”

အဲဒီ စကားလံုးမ်ိဳးက ႏွိမ့္ခ်ျပီးေျပာတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ King က သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးရိပ္ မေပၚ မိေအာင္ အေတာ္ သတိ ထားေနရသည္။

“အရမ္း ေကာင္းတာေပါ့ ကြာ။ ” ဗိုလ္မွဴးျကီးက ေခါင္း တစ္ ဆတ္ဆတ္ ညိွမ့္၍ King ဘက္ သို႔ လွည့္ျပီး “ေကာင္းျပီ သူငယ္ ၊ မင္းသြားလို႔ ရျပီ။”

King က စမတ္က်က် နဲ႔ အေလး ျပဳ ရင္း “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ” ။ အခုေတာ့သူ ေပါ့ ေပါ့ ပါး ပါး ျဖစ္သြားျပီ။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ အသက္ကို ၀၀ ရွဴရင္း လမ္းေဘးမွာ ေခတၱ ထိုင္ရင္း စီးကရက္ ေနာက္တစ္လိပ္ကို မီးညွိလိုက္တယ္။ လမ္းသြားသူ ေတြ အားလံုးကလည္း စီးကရက္ကို ျမင္ျကတယ္။ အနံ႕ လည္း ရျကတယ္။ Grey ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္မွဳ ကို မရွိဘူး။ King အေပၚ အေတာ္ ခံျပင္းလွ်က္။

(ဘာသာျပန္သူ - ေရႊ ပိုးေကာင္ ၊ James Clavell ၏ King Rat အား ဘာသာျပန္သည္။)