(ဆရာေတာ္ရေ၀ႏြယ္ အင္းမ ၏ အေတြးမ်ားႏွင့္
မိတ္ဖဲြ႕ျခင္းစာအုပ္မွ ထုတ္ႏွဳတ္ပူ ေဇာ္ပါသည္။)
တို႕တစ္ေတြ ျပန္ဆံုျကတဲ႕ အခါ
သီဟိုဋ္
ကြ်န္းမွာ တကယ္ ျဖစ္ခဲ႕ ဖူးတဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္ကို အရင္ေျပာျပရေအာင္ပါ။ တစ္ခါတုန္းက
သီဟိုဋ္ကြ်န္း အႏုဓရာ ျမိဳ႕ နဲ႕ မနီးမေ၀း မေဟလျမိဳ႕ ေလးမွာ ကသရမဟာတိသ ဆိုတဲ႕ သူေဌး
တစ္ေယာက္ရွိခဲ႕ ဖူးပါတယ္။ သူေဌးက အလွဴ အတန္း ၀ါသနာပါသလို သူေဌးကေတာ္ကလည္း အလွဴအတန္း၀ါသနာ
ပါ ပါတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ကသရမဟာတိသရဲ႕ အိမ္မွာ လယ္ထြန္ျခင္း၊ ပ်ိဳးက်ဲျခင္း မဂ`္လာ ကို
ျပဳပါတယ္။ ေယာက်ာ္း ျဖစ္သူက လယ္ကြင္းထဲမွာ ဦးေဆာင္ျပီး ေဆာင္ရြက္ ေနသလို ဇနီးလုပ္သူကလည္း
လယ္ထြန္ပ်ိဳးက်ဲသူေတြ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ ေနပါတယ္။
ကသရမဟာတိသကို
အျမဲတမ္း မနာလို ၀န္တို စိတ္ျဖစ္ေနတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ကလည္း ျမိဳ႕ထဲမွာရွိေနျပန္ပါတယ္။ ၀န္တိုသူက
၀န္တိုလို႕သာ၀န္တိုေနတာ ကသရမဟာတိသ ဆီက ေခ်းထားတဲ႕ေငြေတာင္ ျပန္မဆပ္ရေသးပါဘူး။ မဂ`္လာ
အခန္းအနားက်င္းပေနတယ္ျကားေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲမွာပိုလို႕ေတာင္ မနာလို ၀န္တို ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒါေျကာင့္ ဒုကၡေပးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားပါတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသားက “ဒါေလာက္မွျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ျကေသးတာေပါ့
၊ ပညာေပးလိုက္ဦးမွပဲ” ဆိုျပီး ဘုန္းျကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ထြက္ခဲ႕ပါတယ္။ ေက်ာင္းတိုက္ထဲေရာက္ေတာ့ဆရာေတာ္နဲ႕
အခန္႕သင့္ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ကို ဦးခ်ျပီးေတာ့ “ဆရာေတာ္ဘုရား မနက္ျဖန္ သံဃာ ငါးရာ
ကသရမဟာတိသ အိမ္ကို ဆြမ္းစားျကြေတာ္မူပါ။“ လို႕ ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကလည္း
“ေအး ေကာင္းျပီ၊ “ ဆိုျပီး ပင့္လာတဲ႕ ဆြမ္းစားကို လက္ခံထားလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕
ေရာက္ေတာ့ ကသရမဟာတိသက လယ္ကြင္းထဲကို စီမံကြပ္ကဲဖို႕သြားျပီး ဇနီးျဖစ္သူကေတာ့ အလုပ္သမားေတြ
စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ စီမံရမွာမို႕ အိမ္မွာက်န္ခဲ႕ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ
အိမ္ေရွ႕ကို သံဃာငါးရာျကြလာပါေတာ့တယ္။ မပင့္ဖိတ္ထားပဲနဲ႕ သံဃာ ငါးရာျကြလာေတာ့ ပထမေတာ့
သူေဌး ကေတာ္က အံ႕ျသသြားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ သံဃာေတာ္ေတြကို အိမ္ထဲကို ပင့္လိုက္ပါတယ္။
လက္ထဲက သပိတ္ေတြကိုလည္း ကိုယ္စီလွမ္းယူလိုက္ျကပါတယ္။ ျကြလာတဲ႕ေခါင္းေဆာင္ အရွင္တိသဒတၱမေထရ္က
အိမ္မွာ သံဃာေတာ္ေတြ ထိုင္ဖို႕ အရံသင့္ ခင္းထားတာ မေတြ႕ရေတာ့ သံသယ ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ ဒါ့ေျကာင့္ ဒကာမ လုပ္သူကို
ေမးျကည့္ပါတယ္။
“ဒကာမ
ဒီေန႕ သင္တို႕အိမ္မွာ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ နဲ႕ တျခားမွာေျကာင့္ျကစိုက္စရာမ်ား ရွိေနသလား။“
“မွန္ပါ့ဘုရား၊
တပည့္ေတာ္တို႕ အိမ္မွာ လယ္ထြန္မဂ`္လာ ျပဳလုပ္ေနပါတယ္ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ ဘုရား
မပူပါနဲ႕ ဘုရား ၊ လယ္ထြန္မွဳ ကိစၥ ကို ဒကာေယာက်ာ္း က ေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္ ဘုရား၊ ဆြမ္းကပ္ဖို႕
ကိစၥက တပည့္ေတာ္မ တာ၀န္ပါ ဘုရား“
ဒကာမျဖစ္သူက
ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ျပီး ဆြမ္းကိစၥကို အျမန္စီမံရပါေတာ့တယ္။
စီမံဆဲမွာပဲ ဒကာလုပ္သူက လယ္ထဲက ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ လဲြ ေခ်ာ္မွဳ ေတြျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့
ဆရာေတာ္ကပဲ ဒကာကို အရင္ဦးစြာမိန္႕ ျပပါတယ္။
“ဒကာရယ္ သင္တို႕ အိမ္မွာ လယ္ထြန္မဂ`္လာ လုပ္ေနျကတာ
ငါတို႕ သိခဲ႕ရင္ မျကြပါဘူး၊ ဒကာ သူငယ္တစ္ေယာက္က လာပင့္လို႕ ျကြရတာပါ။“
“ဆရာေတာ္ ဘုရား အဲဒီအတြက္ ဘာမွ မပူပါနဲ႕
ဘုရား ၊ ဆရာေတာ္ ဘုရားကို လာေလွ်ာက္တဲ႕ ဒကာဟာ ဘုရား တပည့္ေတာ္ဆီက ေငြေခ်းထားတဲ႕ သူပါ
ဘုရား ၊ တကယ္ေတာ့ ၀န္တိုစိတ္နဲ႕ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ လယ္ထြန္မဂ`္လာကို အႏၱရယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာပါဘုရား၊
ဒါေပမယ့္ သူ ဖိတ္ေပးလို႕ ဆရာေတာ္ ဘုရားတို႕ကို ဆြမ္းကပ္ခြင့္ရတာပါဘုရား ၊ တပည့္ေတာ္
တို႕ အတြက္ သူဟာ ေက်းဇူး ျကီး လွပါတယ္ ဘုရား ၊ ဒီေန႕ကစျပီး သူ႕ကို မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း
အျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ပါမယ္ ဘုရား“
ဒကာျဖစ္သူက ဆရာေတာ္ ကို ေလွ်ာက္ျပီး ဆြမ္းကပ္ပါတယ္။
ဆြမ္းစားျပီး လို႕ ေက်ာင္းျပန္အျကြမွာလည္း သက`္န္း ေတြကို ပါ ေပးလွဴ လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ထူးျခားတဲ႕ အျပဳ အမူ တစ္ခု ကေတာ့ ဆရာေတာ္
ေတြကို သြားပင့္ တဲ႕ ရန္ဘက္ကို ၀န္တို ေနတဲ႕ သူကို ေျကြးအားလံုး ကို ေလွ်ာ္ပစ္ လိုက္ေတာ့
တာပါပဲ။
ေျပာလက္စနဲ႕ သီဟိုဠ္၀တၳဳ ေလးတစ္ပုဒ္ကို ထပ္ေျပာလိုက္ပါရေစဦး၊
ရသ၀ါဟိနီက်မ္းကပါ။ တစ္ခါတုန္းက ဥတၱရာ ပထတိုင္းသား တစ္ေယာက္ဟာ ခရီးတစ္ခု ထြက္ခဲ႕ပါတယ္။
ခရီးသြားေနတုန္းမွာ ေနကပူေတာ့ ေရကလည္း ဆာ လာ ပါတယ္။ ဒါေျကာင့္ နီးရာ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္
ကို ၀င္နားလိုက္ပါတယ္။ သစ္ပင္ေအာက္မွာ သူ႕လိုပဲ သာ၀တၳိျပည္သား လူစိမ္းတစ္ေယာက္ကလည္း
ကြမ္း၀ါးရင္း ေနပူ ခုိေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဥတၱရာ ပထ တိုင္းသားက ျကို ေရာက္ေနတဲ႕ လူစိမ္းကို
ေရေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
“မိတ္ေဆြရယ္ ေရေလးဘာေလး မပါဘူးလား၊ ပါရင္
နည္း နည္း ေလာက္ေပးစမ္းပါ ၊ ေရ သိပ္ဆာေနလို႕ပါ။“
“မပါဘူး“
“ဒါျဖစ္ရင္လည္း မိတ္ေဆြရယ္၊ ေရဆာလြန္းလို႕
ကြမ္းေလးတစ္ယာ ေလာက္ေပးပါ။“
“အိုး… ဒီအတုိင္းေတာ့ ဘယ္ရမလဲ ၊ ေလး အသျပာေပးရမယ္“
“ရပါတယ္။ ေလး အသျပာ ေပးပါ့မယ္။“ ေျပာျပီး
ေလး အသျပာကို ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဥတၱရာ ပထ တိုင္းသားက ေရဆာေျပ အျဖစ္ ကြမ္းကို
၀ါးပါေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ကြမ္းတစ္ယာဟာ ေလး အသျပာ မတန္ပါဘူး
၊ လိုေနမွန္ သိလို႕ ပံုမွန္ေစ်းထက္အဆမ်ားစြာ တင္ေရာင္းလိုက္တာပါ။
အေမာေျပေတာ့ ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ ဆက္ခဲ႕ ျကပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ကာလေတြ ျကာသြားေရာပဲ ဆိုပါေတာ့။ တစ္ေန႕ ေသာ အခါမွာေတာ့ ပင္လယ္ျပင္မွာ
ခရီး ထြက္ရင္း သူတို႕ ႏွစ္ဦးဟာ သေဘာ`္ တစ္စီးမွာ ျပန္ ဆံု ျကျပန္ပါတယ္။ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာေတာ့
စီး လာတဲ႕ သေဘာ`္က ေမွာက္သြားပါေလေရာ။ ခရီးသည္ေတြ ဟာ ပင္လယ္ထဲမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ နဲ႕
ကူးေနျကပါတယ္။ ဥတၱရာ ပထ တိုင္းသားကေတာ့ ကံေကာင္းစြာပ်ဥ္ခ်ပ္တစ္ခုကို ရလို္က္ပါတယ္။
ရလာတဲ႕ ပ်ဥ္ခ်ပ္တစ္ခုနဲ႕ ကူးရင္း သူနဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ
ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕ ေရထဲ နစ္လု နစ္ခင္ ျဖစ္ေနတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ လိုက္ရပါတယ္။ ေသခ်ာျကည့္လိုက္ေတာ့
တစ္ခ်ိန္က သူ႕ကို ကြမ္းတစ္ယာကို ေလး အသျပာနဲ႕
ေရာင္းခဲ႕ တဲ႕ သူပါ။
ဒီေတာ့ ဥတၱရာ တုိင္းသားက “ဒီ မိတ္ေဆြဟာ ငါ
ေရငတ္ေနတုန္းက ကြမ္း တစ္ယာေရာင္းဖူး တယ္။ ေက်းဇူး ရွိခဲ႕ ဖူးတဲ႕ မိတ္ေဆြပဲ “ ဆိုျပီး
သူ႕ရဲ႕ ပ်ဥ္ခ်ပ္ကို ထိုးေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
***
ဒီ သီဟိဠ္ ၀တၳဳ ေလး ႏွစ္ပုဒ္ကို ျပန္ျပန္ဖတ္ျဖစ္တိုင္း
ရင္ထဲမွာ အေအးဓာတ္ တစ္ခုခု ကို ရလိုက္သလုိ ခံစားရပါတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ ေအးျမတဲ႕ အေအးဓာတ္က
စာဖတ္သူကို လာကူးဆက္တဲ႕ သေဘာပါ။ သီဟိုဠ္ ေခတ္က ပံုရိပ္ကေလး ႏွစ္ခု က ရာစုမ်ားစြာ ျကာခဲ႕ပါျပီ။
ရာစုေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျကာခဲ႕ ျကာခဲ႕ ဖတ္ရသူ တုိင္းက ရင္ထဲကို ေအးျမေနရတုန္းပါ။
ကိုယ့္ရဲ႕ အလွဴ မဂ`္လာကို လာအႏၱရယ္ျပဳ တဲ႕
သူကို ယူထားတဲ႕ အေျကြးေလွ်ာ္ပစ္လိုက္တာ၊ ကိုယ့္ကို ေစ်း အဆမတန္ တင္ေရာင္း ခဲ႕ တဲ႕ သူကို
ပ်ဥ္ခ်ပ္ထိုးေပးလိုက္တာ။ စာကတစ္ဆင့္ဖတ္ျပီး သိရတာေတာင္ ရင္ထဲေအးျမေနတာ ကာယကံရွင္ေတြဆို
ဘယ္ေလာက္ေအးျမေနမလဲ မေျပာတတ္ေအာင္ပါပဲ။ တကယ္လို႕သာ သူတို႕ဟာ ဆန္႕က်င္ဘက္တစ္ခုခုကို
သာ ျပဳ မူခဲ႕ရင္ ကာယကံရွင္ေတြ အဖို႕ ေကာ ဖတ္ရသူေတြ အဖို႕ ေကာ ပူ ေလာင္မွဳ တစ္ခုခုကို
ခံစားရင္း သက္ျပင္းရွည္ တစ္ခု ကို ခ်ျကရမွာပါ။
တကယ္ေတာ့ ေအးျမျခင္း ပူေလာင္ျခင္းရဲ႕ အေျကာင္းေလးေတြကို
ပထမ အဆင့္ အေနနဲ႕ သိထားလိုက္ဖို႕ပါ။ က်င့္တာ မက်င့္တာက ဒုတိယကိစၥပါ။
ကမၻာျကီးဟာ
အမွန္တကယ္လံုးျပီး 23 ½ ဒီဂရီ တိမ္း ေစာင္းျပီး ၂၄ နာရီ တစ္ပတ္လည္ ေနခဲ႕ ရုိးမွန္ခဲ႕ရင္
ေက်ာခိုင္းျပီး ခဲြခြာသြားတဲ႕ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဟာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိ္န္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
ျပီး ျပန္ေတြ႕ ျကလိမ့္မယ္တဲ႕။
အဲဒီအခါ သူကလည္း
အျပံဳး၊ ကိုယ္ကလည္း အျပံဳးနဲ႕ နွဳတ္ဆက္လိုက္ျကတဲ႕ အခ်ိန္ဟာ ကမၻာေလာကျကီးရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ
အလွတစ္ခု ဆင္ လိုက္ျကတာပါ။ ျပီးေတာ့ ခဲြ ခြာျခင္းေတြနဲ႕ ေ၀းကြာျကရင္ ကံအားေလ်ာ္စြာ
ျပန္ဆံုျကရတဲ႕ အခါ အျပံဳးေတြနဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္ႏိုင္ေအာင္ ရယ္ပါ။
(ဆရာေတာ္ရေ၀ႏြယ္ အင္းမ ၏ အေတြးမ်ားႏွင့္
မိတ္ဖဲြ႕ျခင္းစာအုပ္မွ ထုတ္ႏွဳတ္ပူ ေဇာ္ပါသည္။)
